Onze weg naar thuisonderwijs

Ons onderwijssysteem kraakt. Ik hoop dat we het daar ondertussen allemaal over eens zijn. En dat doet het al veel langer dan vandaag.

Toen ik zelf nog als leerkracht aan de slag was, sloop het gevoel van niet meer te kunnen volgen heel langzaam binnen. Ik heb lang gedacht dat het aan mijzelf lag. Ik herinner mij het gevoel van “sh*t, ik kan het niet meer”. Alsof ik plots te kort schoot en niet kon vertellen waaraan dat precies lag. Met dat gevoel verdween ook stilletjes mijn passie voor het onderwijs. En toen stapte ik er uit.
Achteraf bekeken knaagde er al jaren iets aan mij en zal het eerder een maatschappelijk probleem zijn dan enkel en alleen een probleem in ons huidig onderwijssysteem.
Al dat jagen en rushen, de ratrace zoals ze dat dan ook wel eens noemen, was ook in ons leven de rode draad. Volledig meegezogen in de molen die “het leven” heet. Ik had het er steeds moeilijker mee. Volgens mij heeft motherhood daar een grote rol in gespeeld.

Ik was de mama die van het werk naar de crèche en de opvang spurtte om mijn kinderen zo snel mogelijk te kunnen ophalen. Om nadien weer enkele kilometers terug de andere richting uit te rijden en samen - what was I thinking - naar de supermarkt te gaan. Maar ik voelde mij er echt niet goed bij om hen daar langer dan nodig te laten zitten.

Ik hou ook echt gewoon heel erg van mij rol als mama. Sommigen zullen dat eng vinden en anderen begrijpen mij dan weer heel goed. You do you! Maar ik zat daar met dat gevoel. En er moet nu eenmaal gewerkt worden en de rekeningen moeten betaald worden.

En toen werd de eerste lockdown aangekondigd. Ik vond het stiekem heeeeeerlijk!

Nadien kwamen de mondmaskers en met die regel werd mijn eigen grens ook plots heel duidelijk. Daar trok ik de streep. Tijdelijk, dacht ik toen.

Ik koos ervoor om Fien thuis te houden tot alles weer wat was gaan liggen. Maar ik leerde in die tijd een ander kind kennen. Een kind met minder buikpijn, een kind met minder woede-aanvallen, een kind dat minder zat te nagelbijten, een kind dat plezier maakte en de rust terug vond. Een kind waarbij een grote druk van haar kleine schoudertjes viel. Een druk waar ik, als volwassene, zelf niet mee om kan.

En toen ging de bal aan rollen. I gotta say, die bal nam wel heel wat pittige loopings. Ik volgde webinars, sprak af met mensen in dezelfde situatie, las studies over thuisonderwijs en nog zo veel meer. Ik denk dat ik mij ook vaak heb afgevraagd of ik nu gek was geworden of al de rest. Ik kreeg daarbovenop veel weerstand vanuit mijn omgeving. Ik stond namelijk op het punt een weg in te slaan die anders was dan anders. Volledig weg van het vertrouwde.

En toch nam ik die beslissing. Ik schreef Fien uit uit het reguliere onderwijs en diende de aanvraag voor thuisonderwijs in. Ik maakte die keuze voor haar. Zonder overleg. Omdat ik vond dat die keuze op dat moment het beste was. Noem het moederinstinct. Miel kwam er een half jaar later bij en met hem ben ik wel in gesprek gegaan voor de beslissing viel.

Het systeem klakkeloos volgen is duidelijk geen garantie voor geluk. Dichtbij jezelf blijven, is de weg die het beste bij ons past. En ja, dat is nog steeds een zoektocht. Maar we zoeken het nu samen uit. En dat werkt.

Kinderen leren trouwens het beste in een veilige en vertrouwde omgeving. Een omgeving waar je jezelf kan zijn en fouten maken mag. School is voor sommigen de veiligste situatie, dat heb ik jammer genoeg als juf vaak genoeg gezien. Dus ik verkondig hier absoluut niet dat thuisonderwijs de beste keuze is voor elk gezin. Maar wel voor het onze.

Het is een flexibelere vorm van onderwijs waarbij kinderen meer in hun eigen tempo hun eigen interesses en talenten kunnen ontplooien, zonder dat ze heel de tijd worden vergeleken en beoordeeld.

Het huidige systeem kraakt en wij stapten eruit. En al die avonturen, die ga je hier kunnen volgen.

Back to blog